En dan nu herstellen...
Ja! Herstellen!
Je komt van de IC af, je gaat nog even naar de longafdeling en dan, op een mooie dag, mag je naar huis. Eigenlijk begint het dan pas.
Geen dokter kan je vertellen wat je kunt verwachten. Globaal natuurlijk wel, want je hebt heel wat meegemaakt, dus neem je tijd, ga dingen vooral niet overhaasten. "Zeker jij niet Irene, jij wil altijd te snel, doe nu eens rustig aan."
Maar hoe doe je dat? In de eerste weken kun je gewoon niets. Toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis had ik even niet bedacht dat mijn bed boven stond en ik dus met mijn gammele lijf zonder spierkracht naar boven zou moeten gaan. De huisarts had aan Raymond al aangegeven dat hij een hoog-laag bed zou kunnen bestellen, maar toen hij voorzichtig bij mij informeerde of ik dat wilde kwam hij van een koude kermis thuis.
"Een hoog- laag bed? Echt niet! Daar gaan mensen in dood hè? Ik wil in mijn eigen bed, dus ga maar niets bestellen. Een hoog-laag bed, tsss."
En daar stond ik dan, onderaan de trap, vastbesloten om boven te komen. Ik heb mijn handen op de treden gezet en ben in drie etappes naar boven geklommen. Zie je dat ik dat kan? (Irene, doe je rustig aan?)
Er zijn dagen dat het redelijk goed gaat nu. Dan zit ik parmantig aan de hoge tafel achter mijn laptop, leeg of vul ik de vaatwasser en er waren zelfs momenten dat ik in één keer van beneden naar zolder kon lopen om een was uit de droger te halen bijvoorbeeld. Op dat soort momenten voel je dat je er gaat komen, het zal vast niet lang meer duren voordat je je 'oude' leven weer op kunt pikken...
Maar dan, zomaar uit het niets, lijkt het alsof er een stoel onder je vandaan wordt getrokken. Weg energie, weg spierkracht, weg denkvermogen. Ineens kun je niet meer rechtop aan de tafel zitten, zonder dat je misselijk bent van de inspanning (inspanning?). Je hart klopt in rust 134 slagen per minuut en zelfs geluid is je teveel. Het enige dat nog een beetje helpt is liggen. Hoe werkt dit? Had ik dan toch teveel gedaan? Ik had heel braaf redelijk weinig energie verspilt en toch...
Niemand kan zeggen hoe lang dit duren gaat. De longarts was tevreden, de longfoto en de longfunctie waren zo goed als normaal. De bloeduitslag ga ik 24 juli krijgen van een internist, maar ik vertrouw er eigenlijk wel op dat dat allemaal in orde zal zijn.
De coronopatiënten van nu, zijn het leermateriaal van de artsen van nu. Het is niet anders, maar mijn hart schreeuwt; "Ik wil mijn leven terug!"
Reacties
Heel pakkend geschreven, het vooruit willen en niet kunnen en het ene moment het gevoel hebben dat je er wel komt en dan niets meer kunnen lijkt me verschrikkelijk. Het is misschien al vele malen tegen je gezegd, maar ik doe het toch nog een keer gun je zelf de tijd om je ''oude" leventje weer op te pakken. Het zal niet alleen lichamelijk zijn maar zeker ook psychisch. Liefs Xxx Ilse